ชาวนากับงูพิษ

ลูกชายคนหนึ่งของชาวนาได้เดินไปเหยียบหางงูโดย บังเอิญ งูจึงแว้งกัดเขาจนตายผู้เป็นพ่อได้ถือขวานไล่เจ้างูตัวนั้นไปด้วยความแค้น และตัดหางของมัน ด้วยเหตุนี้งูจังกลับมาแก้แค้นเขาโดยเริ่มกัดพวกวัวควายของชาวนาหลายครั้ง ทำให้ชาวนาเดอดร้อนมาก ในที่สุดชาวนาก็คิดว่าหากยุติเรื่องราวทั้งหมดกับเจ้างูนะเป็นการดีที่สุด เขาจึงนำอาหารและน้ำผึ้งไปยังที่หลบซ่อนของงู พูดกับมันว่า “เรามาลืมเรื่องราวทั้งหมดและอภัยให้กันเถอะ บางทีเจ้าอาจจะทำถูกก็ได้ที่ลงโทษลูกชายของข้าและแก้แค้นฝูงวัวควายของข้า แต่ข้าก็ทำถูกเหมือนกันที่พยายามจะแก้แค้นให้เขา ตอนนี้เราต่างก็สาสมแก่ใจแล้ว ทำไมเราไมกลับมาเป็เพื่อนกันอีกครั้งล่ะ?” “อย่างเลย” เจ้างูพูด “เอาของกำนัลพวกนี้กลับไปเสีย เพราะเจ้าจะไม่มีวันลืมเรื่องที่ลูกชายของเจ้าตาย เช่นเดียวกับข้าที่จะไม่ลืมเรื่องที่สูญเสียหางไป”

                     นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "บาดแผลอาจให้อภัยได้แต่ไม่อาจลืมได้